Marianne opent, daarna legt Suzan uit hoe de indeling van de avond zal zijn. Er zijn 12 series die we verdelen over de avond.
Als fotografen zijn we verhalenvertellers. Een serie helpt daarbij en versterkt het verhaal.

Karin toont een ‘waterlijn’. Opvallend zijn de kleuren en de lijn precies in het midden. Experimentele fotografie Wel of niet vernieuwend vraagt Marianne. Ja, vernieuwend is het zeker. Volgens Frans kan de NS hier wat mee.

De serie van Marianne heeft als onderwerp ‘De andere kant van het Brabantse carneval’.
Meedoen tegen wil en dank wordt weergegeven in 5 straatbeelden. De bedoeling van Marianne is om de tegenstelling treurigheid-feest weer te geven en de kijker kan dat terugvinden. Daarmee is de serie geslaagd.

Martijna laat een serie zien waarbij details zichtbaar zijn van een muziekinstrument. Voor haar hoeft het niet helemaal abstract in tegenstelling tot wat Gijs van Gent, de mentor van het mentoraat van haar verwacht. Toch blijft het moeilijk raden om welk instrument het gaat. Het blijkt een hoorn te zijn. Sterke fotografie in licht en in kleur.

De presentatie van Dick is verrassend. We verwachten één van de series te zien die op de website staan maar Dick heeft gewerkt aan een nieuwe techniek om glas te fotograferen. Het lijkt impressionistisch . Echt verrassend. Niet alle vijf passen bij elkaar maar het is vernieuwend en iets om aan verder te werken.

Suzan heeft zich verdiept in hoedjes. Creatief uitgedacht. Ze toont een serie hoedjes op verschillende manieren geposeerd., inclusief een hoedenrek in een winkel. In dit geval spreken we over een reeks . Yvonne legt uit: ‘ als je een onderwerp van tevoren helemaal hebt uitgedacht en uitgewerkt, spreek je over een serie , als je los van elkaar foto’s hebt gemaakt waarbij blijkt dat je ze achteraf tot een serie kunt maken, spreek je over een reeks. Dat laatste is bij Suzan het geval. Origineel uitgedacht maar als serie vraagt het enkele aanpassingen.

Marijke heeft een verhalende serie. Ze vertelt ons via 5 foto’s hoe ze aan het bakken is geweest thuis. Het vertelt een verhaal van het begin tot het einde, een gesloten realistische weergave van de werkelijkheid. Komplimenten.

Henk heeft roest als onderwerp, vergankelijkheid is een kernwoord. Mooie vormgeving en tertiair kleurgebruik geven een beeld van details van een oude locomotief. Dit alles opgenomen in het Landschaftpark in Duisburg, een oude hoogoven waar een recreatiepark van is gemaakt.

Als laatste voor de pauze Hessel. Wauw… ‘ ik ben in de dierentuin geweest.’…. zo begint hij zijn verhaal. Gefascineerd door kop en lijf van de dieren heeft hij bij alle foto’s een samenvoeging van kop en lijf. In de pauze komen zelfs Jannie en haar man kijken om deze serie te bewonderen. Het is een vernieuwende serie door structuur en kleurgebruik. De structuur van de huid is voelbaar, je kunt het bijna aanraken.

Terwijl wij koffie drinken, rijdt Ina naar huis om haar serie op te halen.
En dat niet voor niets.
Verwondering alom. Motoren als onderwerp, miniatuurs maar zo sterk gefotografeerd dat ze echt lijken. Hierbij blijkt de funktie van een serie. Een Foto toont de komplete motor , de andere foto’s tonen details die het geheel en daarbij je interesse versterken.

Margreet is de volgende. N.a.v. de opdracht van het mentoraat is ze geboeid geraakt door de woorden ‘ geloof, hoop en liefde’. Bij het kijken naar de portretserie, vallen verschillende dingen op. De scherpte ligt nergens op de juiste plaats maar de kracht van de sfeer overstijgt de negatieve punten. Stil geluk is zichtbaar in de foto’s.

Yvonne sluit de avond. Zij heeft een documentaire serie over het dagelijks leven van Johan, een blinde jongen. Yvonne heeft een cursus gedaan over het maken van een documentaire . De voorbereidingen alleen al vragen veel tijd en inzet. De serie die ze laat zien is een momentopname uit het leven van deze gehandicapte jongen. Opvallend bij deze documentaireserie is de onopvallendheid van de fotograaf. Er wordt niet geposeerd alleen geregistreerd.. Waarom is dit een goeie serie? Het is een sluitende serie, zichtbaar door de houdingen van de jongen, er is een begin en een einde. Kleine details zijn daarbij belangrijk Op elke foto komt de kleur rood terug, soms heel klein maar het is er. De omgeving speelt op elke foto een rol en elk deel van zijn hoofd wordt op een bepaalde manier zichtbaar. Alles bij elkaar vertelt deze serie een verhaal en het roept een gevoel op.

En zo sluiten we de avond. Als fotografen zijn we verhalenvertellers. Een serie helpt daarbij en versterkt het verhaal. Woorden van dank gaan naar Diana Bokje. Zij is de auteur van het nieuwe blad ‘ Fotografie’. In de maartuitgave komt er een uitgebreid artikel over ‘Series’. Zij heeft ondergetekende voorinformatie toegestuurd zodat deze bespreking ook inhoudelijk de moeite waard en leerzaam is geworden.

Dank aan allen die de moeite hebben genomen om te werken aan de opdracht en dit vanavond aan ons te tonen.

Gemaakte afspraken bij de mededelingen: Martijna en Suzan halen de expositielijsten op bij het Cultureel centrum. Over een week worden de lijsten naar Marianne gebracht om van daaruit te zoeken naar een nieuwe expositiemogelijkheid.
Suzan heeft de laatste kaarsjes die nodig zijn voor de opdracht ‘de kaars in de hoofdrol’ in de kast gelegd van De Camp. Degene die nog niets heeft, kan daar nog een kaars ophalen. 4 april is hiervan een beamerpresentatie.